இயேசு கிறிஸ்துவின் கடைசி அப்போஸ்தலனாகிய பவுல்: “நல்விஷயத்தில் வைராக்கியம் பாராட்டுவது நல்லதுதான்”

இதோ ஒரு சம்பவம். புதிய ஏற்பாட்டிட்லிருந்துதான். ஏறக்குறைய 1980 வருஷங்களுக்கு முன் நடந்தது.

அத்தேனே. கிரேக்க தேசத்தின் தலைநகரம். பவுலின் காலத்து எப்பிக்கூரரும் ஸ்தோயிக்கருமான ஞானிகளும் பகுத்தறிவுவாதிகளும் நாத்தீகர்களும் வருடம் முழுவதும் முகாமிடும் பட்டணம். அந்த அத்தேனே பட்டணத்தாரெல்லாரும், அங்கே தங்குகிற அந்நியரும், நவமான காரியங்களைச் சொல்லுகிறதிலும் கேட்கிறதிலுமேயொழிய வேறொன்றிலும் பொழுதுபோக்குகிறதில்லை.

பவுல் அத்தேனே பட்டணம் விக்கிரகங்களால் நிறைந்திருக்கிறதைக் கண்டு, தன் ஆவியில் மிகுந்த வைராக்கியமடைந்து ஜெபஆலயத்தில் யூதரோடும், பக்தியுள்ளவர்களோடும், சந்தைவெளியில் எதிர்ப்பட்டவர்களோடும் தினந்தோறும் சம்பாஷணைபண்ணினான்.

உதாரணத்துக்கு: “இஸ்ரவேலரே, இந்த ஜனத்தினுடைய தேவன் நம்முடைய பிதாக்களைத் தெரிந்துகொண்டார். தாவீதினுடைய சந்ததியிலே தேவன் தமது வாக்குத்தத்தத்தின்படியே இஸ்ரவேலுக்கு இரட்சகராக இயேசுவை எழும்பப்பண்ணினார். சகோதரரே, ஆபிரகாமின் சந்ததியில் பிறந்தவர்களே, தேவனுக்குப் பயந்து நடக்கிறவர்களே, இந்த இரட்சிப்பின் வசனம் உங்களுக்கு அனுப்பப்பட்டிருக்கிறது.

எருசலேமில் குடியிருக்கிறவர்களும் அவர்கள் அதிகாரிகளும் அவரை அறியாமலும், ஓய்வுநாள்தோறும் வாசிக்கப்படுகிற தீர்க்கதரிசிகளின் வாக்கியங்களை அறியாமலும், அவரை ஆக்கினைக்குள்ளாகத் தீர்த்ததினால் அந்த வாக்கியங்களை நிறைவேற்றினார்கள். மரணத்திற்கு ஏதுவானதொன்றும் அவரிடத்தில் காணாதிருந்தும், அவரைக் கொலைசெய்யும்படிக்குப் பிலாத்துவை வேண்டிக்கொண்டார்கள்.

அவரைக்குறித்து எழுதியிருக்கிறவைகள் யாவையும் அவர்கள் நிறைவேற்றினபின்பு, அவரை மரத்திலிருந்து இறக்கி, கல்லறையிலே வைத்தார்கள். தேவனோ அவரை மரித்தோரிலிருந்து எழுப்பினார். தம்முடனேகூடக் கலிலேயாவிலிருந்து எருசலேமுக்குப் போனவர்களுக்கு அவர் அநேகநாள் தரிசனமானார்; அவர்களே ஜனங்களுக்கு முன்பாக அவருக்குச் சாட்சிகளாயிருக்கிறார்கள்.

பக்தியுள்ளவர்களே, நீர் என்னுடைய குமாரன், இன்று நான் உம்மை ஜெநிப்பித்தேன் என்று இரண்டாம் சங்கீதத்தில் எழுதியிருக்கிறபடியே, இயேசுவை எழுப்பினதினாலே தேவன் நம்முடைய பிதாக்களுக்கு அருளிச்செய்த வாக்குத்தத்தத்தை அவர்களுடைய பிள்ளைகளாகிய நமக்கு நிறைவேற்றினார். இனி அவர் அழிவுக்குட்படாதபடிக்கு அவரை மரித்தோரிலிருந்து எழுப்பினார். அன்றியும், உம்முடைய பரிசுத்தர் அழிவைக் காணவொட்டீர் என்று வேறொரு சங்கீதத்தில் சொல்லியிருக்கிறது. தேவனால் எழுப்பப்பட்டவரோ அழிவைக் காணவில்லை.

ஆதலால் சகோதரரே, இவர் மூலமாய் உங்களுக்குப் பாவமன்னிப்பு உண்டாகும் என்று அறிவிக்கப்படுகிறதென்றும், மோசேயின் நியாயப்பிரமாணத்தினாலே நீங்கள் எவைகளினின்று விடுதலையாகி நீதிமான்களாக்கப்படக்கூடாதிருந்ததோ, விசுவாசிக்கிறவன் எவனும் அவைகளினின்று இவராலே விடுதலையாகி நீதிமானாக்கப்படுகிறான் என்றும் உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கக்கடவது.

அசட்டைக்காரரே, பாருங்கள், பிரமித்து அழிந்துபோங்கள்! உங்கள் நாட்களில் ஒரு கிரியையை நான் நடப்பிப்பேன், ஒருவன் அதை உங்களுக்கு விவரித்துச் சொன்னாலும் நீங்கள் விசுவாசிக்கமாட்டீர்கள் என்று சொல்லியிருக்கிறபடி, உங்களுக்கு நேரிடாதபடிக்கு எச்சரிக்கையாயிருங்கள்”.

உங்களைச் சுற்றி இருக்கிற உங்கள் பட்டணத்து விக்கிரக ஆராதனைக்காரரைக் கண்டு உங்கள் உள்ளம் வைராக்கியம் கொள்ளவில்லையா? தேவர்களையும் தேவதைகளையும் வணங்கும் இவர்கள் நம் தேவனுடைய நாமத்தை மனிதர்களுக்கு சூடி வீணில் வழங்குகிறதைக் குறித்து உங்களுக்கு கோபம் வரவில்லையா?

நம் கர்த்தரே தேவனாயிருக்க, இவர்கள் ஆயிரக்கணக்கான தேவர்களையும் அவர்களுக்கு இணையான தேவிகளையும் உண்டுபண்ணி, கும்பிடுவது உங்களுக்கு எரிச்சலைத் தூண்டவில்லையா?

நாம் தேவனுக்குரிய மகிமையை அவர் வேறு யாருக்கும் கொடேன் என்று சொல்லியிருக்க, இவர்கள் ஓயாமல் அவருடைய எதிராளியாகிய சாத்தானுக்குக் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்களே?

வானத்தையும் பூமியையும் உண்டாக்கின தேவனை விட்டுவிட்டு அவருடைய சிருஷ்டியாகிய வானத்தையே தேவனாக ஜீயஸ் என்றும் ஜூபிடர் என்றும் குரு, இந்திரன் என்றும் வணங்குகிறார்களே! பூமியை பூமாதேவி என்றும் பிரித்வீ என்றும் பணிகிறார்களே!

நீதியின் சூரியனாகிய அவரை விட்டுவிட்டு அப்பல்லோ ஸோல் சூர்யா என்று சூரியநமஸ்காரம் செய்கிறார்களே!

உயிர்கள் சுவாசிக்கும்படியான காற்றைக் கொடுத்த தேவனை விட்டுவிட்டு போஸீய்டோன் நெப்டியூன் எனும் வாயுவை வருணனைக் கும்பிடுகிறார்களே!

ஹேடிஸ், ப்ளூட்டோ என்னும் காலனையும், ஹெர்மிஸ், மெர்க்குரி என்னும் செவ்வாயையும், வொடென் என்னும் புதனையும், சாட்டர்ன் என்னும் சனியையும் கோள்கள் என்பதை விட்டுவிட்டு பகவானாக்கிவிட்டார்களே!

ஆப்ரோடைட், வீனஸ் என்னும் வெள்ளி, தியானாள், டயானா என்னும் காமாட்சி, மினர்வா என்னும் அத்தேனா, ஹீரா என்னும் ஜூனோ – இப்படி பல அம்மன்கள் தேவிகளை செவிக்கிறார்களே!

ஆறுகளை சிந்து, கங்கை, யமுனை, காவேரி, பொன்னி, பவானி போன்ற நாமங்களையுடைய அம்மன்களாக ஆக்கிவிட்டார்களே!

பசுவையும், யானையையும், குரங்கையும், மயிலையும், கழுகையும், நாகத்தையும், மிருகங்களாக பறவைகளாக ஊரும்பிராணிகளாக ஏற்காமால் இவைகளை வணங்கியும், பன்றியையும், ஆமையையும், மீனையும் கடவுளின் அவதாரங்களாக ஏற்றும் சேவிக்கிறார்களே!

புத்தர், மகாவீரர், சாயிபாபா, இயேசுவுடைய மரித்துப்போன தாய், சீஷர்கள், மற்ற பரிசுத்தவான்கள் இவர்களை மனுஷர்கள் என்று நினைக்காமல், இவர்களை சிலைவடித்து தொட்டுத் தொட்டு முத்தமிடுகிறார்களே!

முந்நூற்றிஅறுபத்தைந்து விக்கிரகங்களில் பிறைச்சந்திரனாகிய ஒன்றைமட்டும் விட்டுவைத்து, மற்ற எல்லாவற்றையும் வணங்கினவர்களை வாள்முனையில் இந்த விக்கிரகத்துக்கு பணியவைத்து அறிக்கைசெய்விக்கும் அடிமைத்தனமாகிய மதத்தை பரப்புகிறார்களே!

சிவம் என்னும் அன்பாகிய மெய்தேவனையும், அவருடைய குமாரனாகிய, பிள்ளையாகிய, தேவகுமாரனுக்குரிய நாமங்களை குமரனாகவும் பிள்ளையாராகவும் விக்கிரகங்களாக உண்டாக்கி ஆராதிக்கிறார்களே!

இயேசுதானே ஜகன்னாதனாகிய (ஜகன் நாதன்) உலக இரட்சகர், சங்கரனாக (சம் கரன்) நன்மை செய்கிறவராகவே சுற்றித் திரிந்தவர், சத்தியமாக வந்த புருஷோத்தமனாகிய (புருஷ உத்தமன்) மகாதேவன்!

பவுலுடனே வாக்குவாதம்பண்ணினார்கள் சிலர்: இந்த வாயாடி என்ன பேசப்போகிறான் என்றார்கள். சிலர்: இவன் அந்நிய தேவதைகளை அறிவிக்கிறவனாகக் காண்கிறது என்றார்கள். அவன் இயேசுவையும் உயிர்த்தெழுதலையும் அவர்களுக்குப் பிரசங்கித்தபடியினாலே அப்படிச் சொன்னார்கள்.

இயேசுவையும் உயிர்த்தெழுதலையும் பற்றி பிரசங்கித்தால், உயிர்த்தெழுதல் என்பது இயேசுவின் மனைவியா என்று கேட்கும் அளவிற்கு மூடராக வாழும் இவர்களைக் கண்டு உங்களுக்கு கடுங்கோபம் வரவில்லையா?

எப்பிக்கூரரும் ஸ்தோயிக்கருமான ஞானிகளும் அவனை மார்ஸ் மேடைக்கு அழைத்துக்கொண்டுபோய், “நீ சொல்லுகிற புதிதான உபதேசம் இன்னதென்று நாங்கள் அறியலாமா? நூதனமான காரியங்களை எங்கள் காதுகள் கேட்கப்பண்ணுகிறாய்; அவைகளின் கருத்து இன்னதென்று அறிய மனதாயிருக்கிறோம்” என்றார்கள்.

“வாழ்வே மாயம்; வாழ்க்கை வாழ்வதற்கே; அனுபவி ராஜா அனுபவி; துறவறம் பூண்டு முற்றும் துறந்த முனிவன் (நிர்வாண / நீர் வண்ணம்) ஆவதே வாழ்க்கையை உச்சத்தில் முடிக்கும் அனுபவம்; கடவுள் இருக்கிறார், ஆனால் இல்லை. இருந்தால் நல்லது” – இப்படி பல முரணான வாழ்வியல் கருத்துக்களை உடையவர்களே இவர்கள்.

அப்பொழுது பவுல் மார்ஸ் மேடையின் நடுவிலே நின்று, “அத்தேனரே, எந்த விஷயத்திலும் நீங்கள் மிகுந்த தேவதாபக்தியுள்ளவர்களென்று காண்கிறேன். எப்படியென்றால், நான் சுற்றித்திரிந்து, உங்கள் ஆராதனைக்குரியவைகளைக் கவனித்துப் பார்த்தபொழுது, அறியப்படாத தேவனுக்கு என்று எழுதியிருக்கிற ஒரு பலிபீடத்தைக் கண்டேன்”.

இவ்வளவையும் செய்தும் திருப்தியின்றி இன்னொரு விக்கிரகமும் வடித்து, அதற்கு என்ன பெயர் வைக்கலாம் என்றறியாமல் “அறியப்படாத தேவனுக்கு” என்று கோயில் கட்டி வழிபடுகிறார்களே! “உங்க சாமி பேரு என்ன”? “தெரியாது!” “இது யாரோட கோயில்”? “தெரியாது!!” “இந்த பலிபீடம் யாருக்கு கட்டினது”? “தெரியாது!!!”. அப்பறமா ஏங்க அத கும்படறீங்க? “தெரியாது”.

வைராக்கியம் வரவில்லையா?

பவுல்: “நீங்கள் அறியாமல் ஆராதிக்கிற அவரையே நான் உங்களுக்கு அறிவிக்கிறேன்.
உலகத்தையும் அதிலுள்ள யாவற்றையும் உண்டாக்கின தேவனானவர் வானத்திற்கும் பூமிக்கும் ஆண்டவராயிருக்கிறபடியால் கைகளினால் கட்டப்பட்ட கோவில்களில் அவர் வாசம்பண்ணுகிறதில்லை.

எல்லாருக்கும் ஜீவனையும் சுவாசத்தையும் சகலத்தையும் கொடுக்கிற அவர், தமக்கு யாதொன்று தேவையானதுபோல, மனுஷர் கைகளால் பணிவிடைகொள்ளுகிறதுமில்லை.
மனுஷஜாதியான சகல ஜனங்களையும் அவர் ஒரே இரத்தத்தினாலே தோன்றப்பண்ணி, பூமியின்மீதெங்கும் குடியிருக்கச்செய்து, முன் தீர்மானிக்கப்பட்ட காலங்களையும் அவர்கள் குடியிருப்பின் எல்லைகளையும் குறித்திருக்கிறார்.

கர்த்தராகிய தம்மை அவர்கள் தடவியாகிலும் கண்டுபிடிக்கத்தக்கதாகத் தம்மைத் தேடும்படிக்கு அப்படிச் செய்தார்; அவர் நம்மில் ஒருவருக்கும் தூரமானவரல்லவே.
ஏனெனில் அவருக்குள் நாம் பிழைக்கிறோம், அசைகிறோம், இருக்கிறோம்; அப்படியே உங்கள் புலவர்களிலும் சிலர், நாம் அவருடைய சந்ததியார் என்று சொல்லியிருக்கிறார்கள். நாம் தேவனுடைய சந்ததியாராயிருக்க, மனுஷருடைய சித்திரவேலையினாலும் யுக்தியினாலும் உருவாக்கின பொன், வெள்ளி, கல் இவைகளுக்குத் தெய்வம் ஒப்பாயிருக்குமென்று நாம் நினைக்கலாகாது.

அறியாமையுள்ள காலங்களைத் தேவன் காணாதவர்போலிருந்தார்; இப்பொழுதோ மனந்திரும்பவேண்டுமென்று எங்குமுள்ள மனுஷரெல்லாருக்கும் கட்டளையிடுகிறார்.
மேலும் ஒரு நாளைக் குறித்திருக்கிறார்; அதிலே அவர் தாம் நியமித்த மனுஷனைக்கொண்டு, பூலோகத்தை நீதியாய் நியாயந்தீர்ப்பார்; அந்த மனுஷனை மரித்தோரிலிருந்து எழுப்பினதினாலே அதின் நிச்சயத்தை எல்லாருக்கும் விளங்கப்பண்ணினார்” என்றான்.